Innocenty Libura urodził się 17 czerwca 1901 roku w Michałowicach jako syn Ludwika i Marii Rucińskiej, córki zesłańca po powstaniu w 1863 roku. Od 1915 był członkiem I Olkuskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki. W wojnie 1920 r. walczył jako żołnierz ochotniczego Batalionu Harcerskiego, a następnie 201 ochotniczego pułku piechoty. Wraz z olkuskimi skautami brał udział m.in. w bitwie pod Paprociami i nad Wkrą, a także w bitwie nad rzeką Działdówką, gdzie został ranny. Po zakończeniu wojny wrócił do nauki w olkuskim gimnazjum męskim im. Króla Kazimierza Wielkiego, które ukończył w 1921 roku. Po maturze studiował polonistykę i historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim (1921-1924) i Uniwersytecie Jagiellońskim (1925-1926). W latach 1924-1925 uczył języka polskiego w olkuskim gimnazjum męskim. Od 1926 roku pracował, jako nauczyciel języka polskiego w Państwowym Gimnazjum w Rybniku, gdzie aktywnie działał w harcerstwie. W 1931 roku uzyskał tytuł doktora filozofii (pracą: „Twórczość Dominika Magnuszewskiego”). Brał udział w wojnie obronnej 1939 roku jako dowódca kompanii 75. pułku piechoty Armii Kraków. Trafił do niewoli i do końca wojny przebywał w obozach jenieckich. Po wojnie uczył języka polskiego w rybnickich liceach, gdzie aktywnie działał w harcerstwie. Był też jednym z inicjatorów i organizatorów zjazdu absolwentów olkuskiego liceum ogólnokształcącego, inicjatorem i członkiem zespołu redakcyjnego „Księgi pamiątkowej liceum w Olkuszu” oraz autorem licznych opracowań regionalistycznych o ziemi rybnickiej. Działał społecznie w Związku Harcerstwa Polskiego, Lidze Ochrony Przyrody, Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym i Towarzystwie Miłośników Rybnika, Klubie Inteligencji Katolickiej oraz Związku Górnośląskim. Zmarł 1 maja 1993 roku w Rybniku. Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2018 roku ukazała się jego książka „Krokiem zdobywców. Opowieść o drużynie (1914 – 1920).
Więcej: http://www.sbc.org.pl/Content/200325/31.pdf
