Międzynarodowy Dzień Zapobiegania Przemocy Wobec Dzieci

Dziecko zostało uznane za człowieka, za istotę, z którą trzeba się liczyć, której nie wolno wieść na smyczy, lecz należy kierować nią umiejętnie, z rozwagą, wysiłkiem umysłu, uczucia i woli Janusz Korczak 19 listopada przypada Międzynarodowy Dzień Zapobiegania Przemocy Wobec Dzieci.

Konwencja o Prawach Dziecka definiuje pojęcie ,,dziecko” jako: każdą istotę ludzką w wieku poniżej osiemnastu lat, chyba że zgodnie z prawem odnoszącym się do dziecka uzyska ono wcześniej pełnoletniość. Zgodnie z Konwencją o Prawach Dziecka, to właśnie dobro dziecka jest najwyższym celem w traktowaniu człowieka. Ma być ono chronione przed wszelkiego rodzaju przemocą. Dziecko ma takie same prawa, jak każdy człowiek. Ma prawo do ochrony i opieki, do życia i rozwoju, do tożsamości, prawo do swobodnego wyrażania własnych poglądów, do swobody myśli, sumienia i wyznania oraz do wychowywania w rodzinie. Dziecko, które przyjdzie na świat, nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować, zaspokajać swoich potrzeb, dlatego potrzebni mu są opiekunowie. Rodzina jako pierwsza grupa społeczna najmocniej i najsilniej oddziałuje na każdego człowieka. Niestety bardzo często to właśnie w rodzinie dochodzi do przemocy. W polskim prawie karnym znęcanie się jest przestępstwem określonym w art. 207 Kodeksu Karnego. Z policyjnych statystyk wynika, że w 2017 roku odnotowano 13 515 osób małoletnich (o 708 osób mniej niż w 2016 roku), co do których istnieje podejrzenie, że są dotknięte przemocą. Definicję przemocy w rodzinie zawarto w Ustawie o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie i należy rozumieć jako jednorazowe lub powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób, w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu psychicznym, a także wywołujące cierpienie i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą.

Zgodnie z Ustawą z dnia 25 lutego1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy - osobom wykonującym władzę rodzicielską oraz sprawującym opiekę lub pieczę nad małoletnim zakazuje się stosowania kar cielesnych. Niestety w mediach słyszymy o dzieciach pobitych, które w stanie ciężkim trafiają do szpitala, o dzieciach porzuconych, o znalezionych zwłokach dziecka, gdzieś w parku, czy w jeziorze. Najbardziej jednak przerażające jest to, że sprawcami tak wielkiej krzywdy są najczęściej osoby najbliższe dla dziecka.

Przemoc wobec dzieci przejawia się w formie fizycznej poprzez wszelkie formy bicia, klapsy, policzkowanie, kopanie, szarpanie, szturchanie, popychanie, ciągnięcie za włosy, uszy, rzucanie dzieckiem o ścianę. Ta forma przemocy jest najłatwiejsza do zdiagnozowania, ponieważ zostawia na ciele widocznie ślady.

Psychiczna (emocjonalna) forma przemocy jest najtrudniejsza do zdiagnozowania, ponieważ nie zostawia na ciele widocznych obrażeń. Ten rodzaj przemocy wykorzystuje mechanizmy psychologiczne, np. wyśmiewanie, poniżanie, upokarzanie, zawstydzanie, ciągłe krytykowanie, kontrolowanie, stosowanie gróźb, szantażowanie. Oglądanie przez dziecko przemocy jest tak samo niszczące, jak jej doświadczanie.

Wykorzystywanie seksualne rozpoznawane jest jeszcze rzadziej niż przemoc fizyczna, czy psychiczna. Światowa organizacja zdrowia uznaje, że dziecko seksualnie wykorzystywane to każda jednostka w wieku bezwzględnej ochrony ( w Polsce prawo określa ten wiek na 15 lat), którą osoba dojrzała seksualnie naraża na jakąkolwiek aktywność natury seksualnej, której intencją jest seksualne zaspokojenie osoby dorosłej. Innymi terminem określającymi przemoc seksualną wobec dzieci są krzywdzenie seksualne, molestowanie seksualne, nadużycie seksualne, wykorzystanie seksualne. Wraz z rozwojem i dostępem do treści pornograficznych w Internecie, wzrasta liczba postępowań w związku z prezentowaniem, rozpowszechnianiem lub posiadaniem treści pornograficznych z udziałem małoletnich. Dzieci bardzo często padają też ofiarą cyberprzestępczości ze strony rówieśników.

Inną formą przemocy jest zaniedbanie, a to nic innego, jak niezaspakajanie podstawowych potrzeb dziecka związanych z higieną, zdrowiem, edukacją, akceptacją, bezpieczeństwem i poczuciem przynależności i miłości.

Dziecko zazwyczaj nie jest krzywdzone tylko w jeden określony sposób. Wszystkie formy przemocy wobec dzieci, są ze sobą powiązane. Przemocy fizycznej towarzyszą również wyzwiska, groźby, czyli przejawy przemocy emocjonalnej, a przemocy seksualnej zastraszanie, czy użycie siły.

Z badań przeprowadzonych przez Rzecznika Praw Dziecka w 2018 roku wynika, że aż 43 % badanych akceptuje tzw. klapsy, a blisko jedna czwarta uważa, że „lanie jeszcze nikomu nie zaszkodziło”. Badania te wykazują, że w Polsce jest problem aprobaty przemocy w wychowaniu, choć w porównaniu do lat ubiegłych coraz mniej Polaków wyraża akceptację stosowania kar cielesnych. Pomocą dzieciom doznającym przemocy zajmują się instytucje rządowe i coraz liczniejsze instytucje pozarządowe. Jedni pomagają poprzez ściganie sprawców, udzielanie pomocy finansowej, porad prawnych, psychologicznych, pomocy medycznej, czy też zapewniają schronienie w sytuacji kryzysu. Wszelkie podejmowane przez nie działania, akcje i kampanie profilaktyczne mają na celu przeciwdziałanie zjawisku przemocy wobec dzieci i uwrażliwienie społeczeństwa na krzywdę dzieci.

https://brpd.gov.pl/aktualnosci/19-listopada-miedzynarodowy-dzien-zapobi...